november 25, 2019

Blog van doktersassistent Dunya

Nee hoor, Dunya is niet mijn echte naam! Ik schrijf bewust met een blog-naam om herkenning van de door mij beschreven praktijksituaties te voorkomen. Vandaar ook dat ik nooit namen van patiënten uitschrijf. Ik ben werkzaam als doktersassistente in een grote huisartsenpraktijk in een provinciestad in het midden van het land. Ik schrijf voor jullie op wat ik meemaak; een werkelijke greep uit mijn dagelijkse praktijk. Ik waardeer jullie reacties daarop zeer!

Als ik dit schrijf is het woensdag 20 november 2019. De dag dat veel zorgpersoneel uit de ziekenhuizen staakt en pleit voor een betere cao. Zijn er onder jullie ook collega’s die werkzaam zijn in het ziekenhuis? En, gestaakt of juist niet? Ik ben heel benieuwd naar jullie reden en ervaring #aandachtvoordezorg.

Zelf werk ik overdag in een huisartsenpraktijk en vind dat ook daar de werkdruk enorm is toegenomen. Je wil altijd het beste voor ‘jouw’ patiënten. Dat wringt vaak met de klok…. Ook voor mevrouw de W. wil ik de beste zorg. Zij belt mij en wil een afspraak maken voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Diezelfde week zie ik mevrouw en zoals altijd lees ik vooraf het dossier of er bijzonderheden zijn op welk gebied dan ook. Mevrouw heeft een hele tijd geleden een flinke smak gemaakt. Ze viel van de trap en heeft een nare breuk gehad maar dat is goed hersteld. Ik roep mevrouw binnen en vraag haar hoe het gaat. “Nou Dunya, ja goed eigenlijk wel, nou ja ook niet echt. Maar daar kom ik niet voor.”

De vraag achter de vraag. Ik besluit daar toch even de tijd voor te nemen en vraag of ik iets voor haar kan doen, of de huisarts misschien?
Ik zie eerst twijfel in haar blik maar dan begint zij te huilen. Mevrouw blijkt na de breuk oxycodon te hebben gebruikt tegen de pijn. En nu, maanden later, gebruikt ze het medicijn nog steeds. Ze begint: “Ik schaam mij zo erg, durf het niet tegen mijn man te zeggen want ik weet echt niet hoe hij reageert en naar de huisarts wil ik eigenlijk ook niet. Ermee stoppen ook niet want dan word ik pas echt ziek. Ik heb het al wel geprobeerd maar dat is niet goed gegaan.” Ze vertelt mij dat de pijn minder werd maar dat zij slecht kon slapen en bewegen. Door de medicatie ging het veel beter en dus kwam er steeds een pilletje bij. Nu kan ze niet meer zonder. Ze komt ‘via via’ aan de pillen. Ze wil wel afkicken maar niet in een kliniek want haar werkgever mag het niet weten.

Ik kijk mevrouw aan en bedank haar voor het feit dat zij mij in vertrouwen neemt. Ze heeft hulp nodig. Dat is zeker. Maar dat soort hulp kan ik haar niet bieden, dus de huisarts is echt de eerste stap. Zichtbaar opgelucht maar beschaamd zegt ze dat ik gelijk heb. Ik besluit gelijk door te pakken en mevrouw voor dezelfde dag een afspraak te geven. Die middag komt zij terug en bij het verlaten van de spreekkamer zegt ze: “Bedankt hé Dunya!” O ja, voor dat BVO-onderzoek heb ik een nieuwe afspraak met haar gemaakt. En weer door!

De dochter van meneer van B. belt. Haar vader is bij een audicien geweest en zijn oren moeten worden uitgespoten voordat er goed kan worden gemeten en een aanpassing kan worden gedaan aan zijn gehoorapparaat. Meneer is erg slecht ter been en dochter vraagt of wij een huisbezoek willen afleggen voor het uitspuiten van de oren. Steeds vaker krijgen wij dit soort verzoeken om oudere mensen thuis te bezoeken voor veelvoorkomende handelingen. Normaal doen wij dit dan ‘even tussendoor’ en in onze pauze et cetera. Maar dat gaat eigenlijk gewoon vaak niet. En het moet natuurlijk ook niet zo!

Wij hebben nu een andere manier bedacht. Eén of soms twee dagdelen per week is er één collega boventallig; hij/zij gaat bij de mensen langs. Zodat je gewoon je pauze kunt blijven nemen. Op deze manier is het eigenlijk gewoon een hele leuke afwisseling, de visites. En het werkt tot nu toe heel goed!

Komt dit in jouw praktijk ook voor? Voor welke zaken wordt er bij jullie visite gereden? Hoe lossen jullie het op? Binnenkort gaan wij evalueren of de werkzaamheden uitgebreid moeten / kunnen worden. En nu rollen we die drukke decembermaand in. Met alle gezelligheid, maar soms ook met wat stress en gedoe. Ook een drukke periode in de praktijk.

Dunya blogt namens MarkTwo Academy over haar werkleven. MarkTwo Academy is al twintig jaar een betrouwbare aanbieder van geaccrediteerde nascholing voor professionals in de gezondheidszorg. Op zaterdag 7 december organiseren zij de studiedag Terug naar de Schoolbanken in Amersfoort. Dunya is er ook, en jij?